Toen ik in verwachting was en elke donderdag mijn ademhaling oefende op een yogamat in Hoofddorp. vertelde een mede-zwangere dat ze ontbijt op bed had gekregen van haar puber. Het was voor moederdag. En de puber was haar stiefkind.
O-oooh
Ik onderbrak mijn uitgerekte ademhaling voor een welgemeende o-oooh. Tevreden leunde ik achterover op mijn mat. Als een veertienjarige puber met de baard in zijn keel vrijwillig croissantjes in de oven schoof voor zijn stiefmoeder, kwam het met mijn (stief)moederdag ook vast goed.
Toch vind ik het een ingewikkelde dag. Hoezo, denk je? Je krijgt ontbijt op bed, je ontcijfert de tekst boven de zelfgemaakte tekening en je zet een bos gekleurde roosjes in het water. Tsja. Dat is ook wel in grote lijnen hoe het bij ons gaat. Áls de meiden er zijn, want co-ouderschap houdt geen rekening met feestdagen die moeders in het zonnetje willen zetten. En daar ga je al. Wat verwacht je van je stiefkind als hij op moederdag bij zijn moeder is? Of andersom?
Tranen met tuiten
Toen mijn middelste stiefdochter vijf was, huilde ze tranen met tuiten op de tweede zondag van mei. Ze had op school een prachtig knutselwerkje gemaakt voor mama maar ze had geen tijd gekregen om er nog eentje te maken. De handwerkjuf had in haar planning geen rekening gehouden met samengestelde gezinnen. De tranen van mijn kleuter waren een bitterzoet cadeau. Ze had iets voor me willen maken – mijn stiefmoederhart maakte een kinderachtig sprongetje – maar ze was verdrietig. En ik wilde niet dat deze dag ingewikkeld voor háár zou zijn.
Loslaten dus. Elke invulling was goed en dat drukte ik mijn stiefdochters ook op het hart. Net als hun verstandige moeder dat deed. Dat betekende in de praktijk dat het ontbijt werd gemaakt in het huis waar de meiden waren, met een telefoontje of uitgesteld cadeau voor de ‘andere’ mama, maar niet altijd.
Meetlat voor de liefde
Elk jaar weer ga ik bij mezelf te rade. Waarom laat ik deze commerciële dag een meetlat zijn voor de liefde tussen mijn meiden en mij? Mijn verstand lacht me uit waarop mijn hart beschaamd het hoofd buigt. De onzekerheid die ik voel is niet redelijk. Toch raakt moederdag een kern waar het soms nog kan schuren. Dat ik als stiefmoeder de rol op me heb genomen van een moeder, maar het niet bén. Dat ontbijt op bed heb ik verdiend, zeker en vaker dan eens per jaar, maar op moederdag voelt het niet vanzelfsprekend. Nog steeds niet.
Dus tuimel ik ook dit jaar weer in mijn eigen valkuil en grap tegen de meiden dat stiefmoederdag een dag vóór moederdag valt dit jaar. Ze zijn inmiddels 18 en 15 en rollen met hun ogen. Ik hou van ze tot aan de maan en weer terug en weet dat het goed zit tussen ons. En toch.
‘Loslaten’, fluister ik zachtop.
Meetlat voor de liefde
Als ik op zondag mijn bed uit wil stappen om koffie te zetten voor de oudste, omdat ze naar school moet voor haar eindexamentraining, vraagt lief streng wat ik denk te gaan doen. Terwijl ik terug in bed stap, hoor ik beneden gerommel en gelach. Ze schuiven zelfgemaakte croissants de oven in en geven instructies aan hun broertje van 10. Glunderend drink ik even later mijn koffie, met een humeurige en gehaaste oudste op het puntje van ons bed en middelste die stiekem onder de dekens op haar mobiel kijkt.
Ik grinnik maar verstand zucht en vraagt me – met haar armen over elkaar – hoe ik dat straks ga doen, als de meiden ooit het huis uit zijn. Hart stopt een vinger in elk oor en maakt een kinderachtig sprongetje.